Op de radio was een item over de nieuwe preutsheid. Jongeren die naakt of bloot, maar eng en raar vinden. En dat werd geplaatst tegenover de jaren 70 en wat later, waarin bloot eigenlijk helemaal geen probleem was en dat ook op veel plaatsen zichtbaar was. Douchen na een sportwedstrijd deed je in je blote kont, zelfs in een regulier zwembad werd niet vreemd opgekeken van topless zonnende dames en naaktzwemmen was voor velen geen onbekend begrip. Die vrijheid was volgens de deskundige van dienst dan weer een verzetsdaad tegen de mannelijke overheersing, een soort feministisch statement. Ik waag dat te betwijfelen, maar het zou kunnen.
Nu kinderen na het sporten in hun ondergoed gaan douchen en reclameposters met een beetje bloot tot oproer leiden, kan ik niet anders dan constateren dat de schaamte weer terug is. En dat vind ik doodzonde, want niet nodig en zelfs met een negatieve impact. Als je kennelijk voor je eigen lijf schaamt, doe je jezelf tekort. Maar blijft het alleen maar bij schamen voor je blote lijf, of gaat het verder? Verstop niet alleen je lijf, maar ook jezelf, je gevoel, je mening? Kun je altijd alles in openheid zeggen? Of houd je je mening maar voor je als je denkt dat de ander er aanstoot aan neemt? Er zijn mensen die daar geen enkele last van hebben, integendeel zelfs. Die mensen zijn er op uit dat anderen er aanstoot aannemen. Maar dat geldt niet voor de meeste mensen. Die zullen zeggen wat ze vinden, rekening houdend met de ander en de setting waarin het plaatsvindt. Maar tegen iemand zeggen dat hij leuk gekleed is, terwijl hij er eigenlijk voor gek bijloopt, is niet echt oprecht. Kan een boer nog zeggen dat hij het niet met Farmers Defence eens is en er een andere kijk op heeft? Kan ik tegen een wolvenliefhebber nog zeggen dat ik met dat beest best wel wat moeite heb?
Als een dergelijke houding voortvloeit uit dat rare gevoel voor schaamte, dan zijn we een eind van huis. Juist een open discussie leidt tot betere conclusies.
En dat kan uitstekend met respect voor elkaar. Maar wel zeggen dus.
Shame, shame